Dag 16 - Een superheld en Willemsstad

Het was de tweede keer dat ik in dit hotel verbleef. Ik had hiervoor gekozen omdat ik dan wat bagage kon achterlaten. Met de vliegtuigmaatschappij die ik gekozen had, was er een beperking van bagage (ten opzichte van mijn andere vlucht naar en van Curaçao). Op Bonaire was mij verteld dat begin de jaren 2000 eens een van de vliegtuigen was gecrasht door een teveel aan bagage. Dat was nog in de tijd dat ze niet veel aandacht gaven aan overgewicht. “Nu gelukkig wel” wist de dame in kwestie me te vertellen. Daarbij is het beter te crashen in zo’n klein vliegtuigje want dan is de kans op overleven groter. Bij de crash waarover ze het eerder al had, heeft iedereen, met uitzondering van de piloot het gehaald… wat een geruststelling voor mij, zo twee uur voor de vlucht! Maar ik ben op dat vlak niet bang aangelegd.

Terugkomend op het hotel. Ik had de vorige keer niet al te goed geslapen, welnu: nu weer niet. Het ligt echt niet aan opstijgende of aankomende vliegtuigen. Ik had meer last van de weg aan de andere kant van het hotel dan van die luchthaven. Het lukt gewoon niet goed. Erger maakt het nog dat ik in de kamer maar 1 venstertje had. Dat was dan boven de deur. Ik kon dat ook niet afsluiten waardoor de ganse nacht licht van de gang en de straat doorkwam. Kortom: de kamers zijn heel proper, het personeel is vriendelijk en het zicht vanop het zwembad- en restaurantterras is uniek & mooi. Maar ik ga er nooit meer terug.

Na een toch wel heerlijk ontbijt werd ik opgehaald door mijn laatste appartement eigenaars. Ik had ze ontmoet op Kristoffelberg en had toen afgesproken dat ik bij hen mijn laatste dagen op Curaçao zou doorbrengen. Dit had ik met hen besproken toen ik zei dat ik mijn laatste dagen van de reis in de buurt van Willemstad wilde verblijven. Omdat ik hun eerste Belgische gast ben, kreeg ik de transfer van mijn hotel naar het appartement en, over drie dagen, naar de luchthaven er als cadeau bij. Bij het ophalen, bleek het opnieuw een aangenaam koppel en ik was blij dat ik voor hun appartement (Annidas Sambuyá) heb gekozen. Het koppel is gemengd Belgisch-Nederlands en ze hebben twee babbelgrage kinderen (8 en 3,5 jaar). Dat ‘babbelgrage’ is wat moeilijk als ik ’s avonds aan het zwembad nog wat probeer te lezen voor het donker gordijn om 19u genadeloos valt, maar ik neem het er graag bij. Toen ik aankwam liep de jongste trouwens met een handdoek rond zijn nek (samengehouden met een wasspeld) de superheld uit te hangen. Zalig!

Ik ben vanmiddag al terug naar Willemstad gegaan. Ik had het eerder op de reis al voorspeld en het was opnieuw rustgevend. Ik bezocht er het toerist informatiecentrum om mijn komende dagen te plannen, liep wat rond en bezocht alvast het joods museum en de synagoge. Dat laatste is mooi om eens gezien te hebben, maar meer vond ik het niet.

Bij thuiskomst deed ik eerst nog wat inkopen voor de komende dagen (ik heb nog niets te weinig op gemerkt) en heb ik me – voor het eten – nog even met een nieuw boek aan het zwembad gezet (waarover eerder al sprake).

Het mooie terras aan het appartement nodigt uit om er te schrijven aan de blog in plaats van binnen naar de beeldbuis te gapen. Tot nu toe is dit appartement dus echt een aanrader!