Dag 11 - Gekookte kotelet

Na een lange en veel onderbroken nacht, mocht ik vroeg uit de veren. Hoewel ik maar één uur voor check-in moest aanwezig zijn, was ik al vroeg klaar en daar. Hierdoor moest ik even wachten aan de incheckbalie. Het personeel van deze maatschappij blijkt te moeten lopen van de incheck- naar de boardingbalie. Ik was zo vroeg dat ik mogelijks zelfs de vorige vlucht had gehaald. De vlucht die ik niet wilde omdat ze – toen ik boekte - te vroeg was voor een ontspannen reis…

Bij boarding kwam ik bij een volgende verrassing. Bij boarding controle werden we gewoon allemaal in groep verzameld, om vervolgens in een bus gestapeld te worden naar het vliegtuig. Ik heb zelden een vliegtuig zo vol gezien. Alle 8 passagierszitjes waren bezet. De piloot gaf zelf de voorgeschreven veiligheidsvoorschriften en gaf de volgende hoopgevende boodschap: “De vlucht duurt normaal 25 à 30 minuten, nu ja reken maar op 30 minuten. Met de huidige kopwind wordt het wel zo lang. Eens we op de gewenste hoogte zijn, zul je het niet meer voelen…” De vlucht was prachtig: de ervaring en het uitzicht!

Mensen op Curaçao hadden me gewaarschuwd: op Bonaire is nog minder te doen, nog minder dan de streek waar je tot nog toe logeerde… Welnu, ik werd daar al vlug mee geconfronteerd: op Bonaire zijn geen bussen. Alles moet met eigen vervoer of taxi. Ik had een appartement geregeld dat centraal lag, dus met deze vervoerscondities, was dit geen voordeel.

Het appartement ligt in een prachtig resort. Ook het appartement is mooi gelegen. Een prima keukentje, een grote slaapkamer, een mooie badkamer en een terras (dat ik nog niet gebruikte). Dat alles naast het zwembad. Ik ben binnengekomen en ben gestart met… een zalige siësta!

Even later besefte ik dat in een appartement gelogeerd ben (en geen hotel) en dat ik dus zelf voor mijn eten moet zoeken. Ik wilde ook kijken wat ik de volgende dagen kan doen. Dus ik repte me naar de receptie. De tours voor de komende dagen leken allemaal bezet, ik leek dus vast te zitten op dit prachtige resort. De dichts bij zijnde supermarkt is ook maar zo’n vijf km ver. Ik pochte dat ik dat wel te voet zou doen. De vijf km heb ik afgewandeld en ik was doorweekt van zweet wanneer ik iets minder dan een uur later door het aircogordijn van de winkel wandelde. Ik kocht waar ik dacht nodig te hebben (onder andere koteletten) en ik vertrok terug naar het appartement. Wandelen moest wel maar ik wilde het wagen met mijn rechterduim. Gelukkig vond ik snel een lift en kwam ik sneller dan normaal aan in mijn appartement.

Na een uurtje lezen, wilde ik starten met mijn menu: een wok van koteletreepjes, met erwtjes en rijst. Al vlug bleek dat ik de bakboter was vergeten te kopen. Geen probleem. Ik wisselde mijn menu voor een wok van koteletreepjes met pastasaus en rijst. De koteletreepjes zou ik koken en dan verder nagaren in de pastasaus. Toen bleek ook dat ik ook vergeten was rijst te kopen… De uiteindelijke menu was pastasaus aangelengd met gekookte koteletreepjes, aangevuld met een blik mais, gepoeierd met een snuifje peper. Het viel al bij al best mee.

Opnieuw had ik een groot gamma aan Tv-zenders maar al snel vond ik een film, die ik wel al gezien had, maar waar de reclameblokken in frequentie en duur vergelijkbaar zijn met Belgisch commerciële zenders.