Dag 13 - Afzien in een prachtige omgeving

Even een flash forward: ik heb vandaag ruim 3,5L water gedronken en pas ’s avonds geplast. En neen, ik heb geen blaasontsteking!

Vandaag zou ik iets inspannend doen. Meteen stelde ik een doel dat ik naargelang mijn gevoel kon verhogen. Onder het motto van overdag, zijnde “niet opgeven”, is dat ’s avonds een veel te hoog doel gebleken!

Als je Bonaire bezoekt, moet je het Washington Slagbaai National Park bezoeken. Het zijn een aantal oude plantages (gestart met één),waarvan de eigenaars hun land – bij nalatenschap – wilden behouden zoals het was. De Nederlandse overheid heeft de plantages in 1969 tot een nationaal park gedoopt en dat is volledig terecht. De meeste toeristen doen het park met de wagens (ik zag enkel 4x4-pick-ups), maar gezien ik geen internationaal rijbewijs bij me heb moest het anders.

Rond 8u’s morgens (bleek later al te laat) ben ik vertrokken vanuit mijn resort, met de fiets naar de eerste tussenstop, de stad Rincon. Ik nam een off-road pad en dat was met op dat vroege uur al zwaar gebleken maar wel gelukt. Het parcours nadien over de weg met een beetje op en neer was een makkie maar wel mooi. Rincon is een stad, opgericht in de Spaanse periode, en bestond bij aanvang bijna hoofdzakelijk uit uitgestuurde criminelen. De stad lag wel ideaal gelegen in een vallei (overal heuvels rondom) en zo perfect beschermd tegen piraten in die tijd. Nu een uitdaging voor een onervaren fietser! Na zo’n 15km bereikte ik het park.

Het park omhelst heel de westelijke punt van het eiland. Als bezoeker kan je kiezen tussen de grote en de kleine tour (respectievelijk 34km en 24km). Omdat de grote tour helemaal langs de kust reed en de meeste aangeraden zichtpunten had, koos ik deze. De route heeft af en toe korte zijsprongen naar prachtige stranden en boca’s (plaatsen waar de zee het land inbeukt). Tijdens de tocht werd ik ook overweldigd doorprachtige landschappen, oude en nieuwere vuurtorens en flamingovijvers. Aan het eind van de voormiddag kwam ik aan de kant waar de zee rustiger is en bijgevolg meer geschikt voor duiken en snorkelen. Ik had echter niet het materiaal en de tijd om me daarmee te plezieren! (Het park sluit om 17u en ik had nog wel een zwaar stuk te doen). Het laatste stuk van de route was voor mij het zwaarst, en ik heb moeten plooien. Toen ik bij de start aan de park-ranger vroeg of het te doen was, had die geantwoord dat het wel wat op en neer gaat maar dat het te doen is. Ik vraag me af of hij het ooit met de fiets gedaan heeft! Het uur, kort na de middag moet ook wel gespeeld hebben. Ik heb wijselijk besloten om na de zoveelste schaduwarme klim in de gigantische hitte in te gaan op het zoveelste voorstel van toeristen in een pick-up om mee te rijden met hen. Ze boden me ook een ijskoud-gekoeld flesje water aan… nog nooit zoveel van water genoten! 

Bij de uitgang (ook de ingang van het park) het ik rustig de tijd genomen om op mezelf te komen, door eerst het parkmuseum te bezoeken voor ik terug naar mijn resort zou fietsen. Het stuk naar Rincon was hetzelfde als toen ik er naar toe reed en dus best te doen. Ik besloot om van Rincon naar het resort over de weg en niet off-road te doen. Bij aanvang van dat laatste stuk twijfelde ik echt aan mijn beslissing want die vallei waarin Rincon ligt was best pittig om er uit te komen maar eenmaal boven, kon ik me echt laten gaan… (ik houd van afdalen). De laatste zes km waren langs de kust en gingen maar puistgewijs op en neer. Ik moest me wel telkens de moed inspreken dat ik het ergste wel gehad heb!

Bij terugkeer heb ik onmiddellijk naast de ene kotelet die ik te ontdooien had klaargelegd vanmorgen, nog een tweede gelegd. Ik ben aan het zwembad nog wat gaan lezen. Na het eten heb ik geprobeerd om een film uit te kijken maar ik zou het einde niet meer kunnen navertellen.