Dag 18: Osmotherley – Sunderland

Vandaag is een dag om te vergeten op verschillende vlakken.

Toen ik gisteren naar de tent wandelde vreesde ik het ergste. Bliksem verlichtte de camping en hoewel het pikdonker was leek ik toch wolken te herkennen. Uiteindelijk heeft het niet geregend, denk ik. Want 's morgens was het asfalt pad op de camping droog. Wel leek het, te horen vanuit de tent, in zeer korte vlagen te regenen, en dat telkens bij een windstoot. 's Morgens leek het eenvoudig uitgelegd. Er hing een enorm dichte mist en mijn tent stond onder een boom, dus telkens er wind door de boom ging, vielen de mistdruppels op mijn tent. Mijn binnentent bleef droog maar de buitentent moet uitgehangen.

Tot zover het interessante van de dag. Het starttraject zal wel mooi geweest zijn maar ik zag geen 20 meter voor me uit. Via allerhande kleine wegen kwam ik in Middlesbrough, een saaie industriestad (me dunkt uit wat ik zag) van waaruit een spoorwegbedding vertrok naar Sunderland. Ik heb amper omgeving gezien. Ook het pad was zeer onregelmatig: asfalt, grint en grote stukken aardeweg (vaak modder).

Ik ben vanmorgen vertrokken zonder te ontbijten. Dit in het gedacht bij de eerste Britse pub een full English Breakfast te nemen. Ik ben twee pubs gepasseerd, beiden gesloten. Ik heb dan maar vroeg geluncht.

En dan nog dit: om te voorkomen dat niet-wandelaars en niet-fietsers het pad kiezen hebben ze allerhande sluizen ontworpen. Meestal moet je je in een moeilijke bochten wringen en lukt dat met wat voor en achter rijden met mijn bepakte fiets wel. Nu blijken ze in de streek wel echt geen fan van een snelle doorgang. Ze ontwierpen een smalle doorgang (onderaan breed, bovenaan smal), zogezegd om paarden niet door te laten. Mijn stuur raakte er vaak maar net door en één keer heb ik mijn fiets met volle bepakking moeten heffen.

Het weer was ook niet echt om van te spreken; gisteren tropisch warm, nu één tint grijs de hele dag. Het was laaghangende mist (bij windmolens zag je de wieken enkel aan de onderkant). Het uitzicht over het nabije landschap viel best mee (wanneer de bedding niet door struiken omgeven was) maar het voelde erg kil aan. Tijdens mijn lunchpauze moest ik zelfs een trui aantrekken.

Ik moet ook het verkeerde stuk van Sunderland gekozen hebben. Hoewel het een grote stad lijkt, is er niets te zien. Het is een grijze stad waar ik zelfs bang zou zijn om alleen in rond te lopen.

Ik zocht 's avonds een restaurant om mijn laatste avondmaal te vieren, maar vond er geen. Ik besloot ernaar te vragen en het koppel verwees me naar een regio met bekende fastfoodketens. Ik maakte duidelijk dat wilde (deftig) eten en toen werd ik naar een all-you-can-eat chinees restaurant gestuurd (ook niet wat ik wil). Toen ook duidelijk bleek dat ook dat niet mijn meug was, verwees ze me – na even ongerust denken – naar een pub op de hoek van de straat waar ik stond. Dat is wat ik wilde.

Ik wil positief eindigen: de Angussteak was heerlijk en ok de B&B lijkt OK