Dag 14: Garphyttan - Virsbo

Vanmorgen bij het wakker worden, hoorde ik de regen licht en onregelmatig tikken op de tent. In de hoop dat het zou overgaan heb ik eerst ontbeten en opgeruimd in de tent. Daarna pas uit de tent gegaan. Ik kon uiteindelijk alles relatief droog wegstoppen. Pas toen ik begon te fietsen begon het te regenen.

Toen ik amper weg was kwam ik voor een slagboom te staan met niet mis te verstane waarschuwingen niet verder te gaan. Rond het woud gaan betekende een enorme ommetour op ongekend (niet gepland in de GPS) terrein. Dus waagde ik toch maar mijn kans om door het militair gebied te fietsen. Ik heb de hele tijd gefloten zodat ze mij zeker zouden horen. 10 km lang fluiten is lang, dat kan ik je verzekeren! Ik was er bijna onopgemerkt door toen ik plots twee wagens met oranje zwaailichten zag naderen. Ik dacht, nu ben ik gezien, maar voor ze mij echt konden zien, sloegen ze af. Het bleken een busje en een tank! Bij het buiten rijden, vlak voor de laatste slagboom stond nog een militaire truck. Ik was er nu zeker bij. Maar bij het passeren groette ik vriendelijk naar de chauffeur en hij deed dat terug.

Voor de rest vandaag weinig te vertellen. Het blijkt alsof de laatste dagen voor aankomst aan een doel, de moeilijkste moeten zijn. Dat was ook al zo voor Frederikshavn. En nu ik erover denk was het ook na een rustige dag... Over héél Zweden zag ik niet zoveel grindwegen als vandaag en het aantal kilometers grote wegen is vandaag ook het meeste van heel de reis. En dat alles overgoten met oude wijven en pijpenstelen. Niets leuk aan.

Ik beloofde me vanavond een B&B of een hotel, maar in de stad waar ik vanavond aankwam hebben ze dat niet. Een stad verder rijden leek me te ver, dus mijn tent staat op in het bos. Ik kon hem "droog" opzetten maar het beloofd vanavond niet zo te blijven. Het regent immers wanneer ik dit schrijf.