Dag 5: Bamburgh – Coldingham

De reden waarom ik graag alleen fiets, zit beetje in de titel van de dag, daarover aan het eind meer.

De B&B was super. Het bed en het kussen waren wat te zacht voor mij maar ik heb perfect geslapen. De eigenaars waren ook super vriendelijk. De man vertelde honderduit over zijn zoon die helemaal rond Australië was gefietst. Ik werd een echt English breakfast aangeboden maar durfde nog niet. Ik hield het bij scrambled eggs en liet de worst, spek, tomaten en witte bonen in tomatensaus aan mij voorbij gaan. Ik moet zeggen dat de man ontgoocheld leek maar ik dacht dat ik het te zwaar zou vinden. Achteraf gezien had ik het toch beter gedaan.

De dag startte goed met mooi zonnig weer. Omdat ik gisteren mijn band wat slap vond (met die zware bagage) heb ik hem voor het pakken nog wat bijgeblazen en dat voelde goed tijdens het fietsen.

De weg op Holy Island lag duidelijk nat en op sommige plaatsen lag ook nog zeewier (gisteren minder, me dunkt). De tocht was omgekeerd dan gisteren (zelfde pad) maar omdat je nu naar de andere kant kijkt, is het landschap toch een beetje anders. Mijn fiets besloot echter anders. Na een kort stukje kiezelsteenpad zat mijn bagage plots zo'n 2cm dichter bij de grond (en dan betaal je nog extra voor lekbestendige banden). Fietsgerief had ik mee (lepels edm.) maar blijkbaar geen lijm noch patches... ik was 10km van een stad (Berwich-upon-tweed) en was dus gedoemd het traject te voet te doen. Mooi maar wel lastig!

In de voorstad van Berwich-upon-Tweed kreeg ik opmerkingen als “You're suppost to ride a bike not walk!” Allemaal wel bezorgd bedoeld of zo voelde het toch wel aan. Ik werd ook tot vier maal toe verwezen naar dezelfde fietsenmaker in de stad: goed, vriendelijk, “fine bloke”. Daar moest ik dus heen. De laatste dame besloot zelfs me tot daar te begeleiden. Ik had 'touche'. Ze vond me blijkbaar zorgwekkend genoeg dat ze me zelfs een cadeau deed: een kokosnoot. Ze vertelde dat ze er de winkel van had leeggekocht en ze wilde er mij een geven. Ze vertelde dat ik hem eerst met een (bijgeleverd) rietje moet uitdrinken, dan kapot slaan op de grond en verder uitlepelen. Met dat uitlepelen van zo'n kokosnoot was ze trouwens bezig. Wat ze altijd maar deed is vertellen, vertellen en vertellen. Ik weet ondertussen dat ze 60 is en dat ze zes fietsen heeft waarvan ze er vier wil houden, de andere wil ze weg. Ook haar twee auto's wil ze weg, enkel nog fiets en bus. Haar beste fiets is nog die uit haar studententijd. Wel een zware maar ze reed er vroeger heel London mee rond en naar haar broer (God weet waar dat is). Ook heeft ze een fiets (trike) in rood en groen laten kleuren (met een wit lijntje) die ze “the Irisch Queen” genoemd heeft. Ze haalt de naam uit een oud gedichtje die ze zich van vroeger herinnerde: “Red and green, should never be seen, except if it was for the Irisch queen.”

De fietsmaker bleek inderdaad heel vriendelijk en begon meteen aan mijn fiets. Hij vroeg nog of ik het zelf wilde doen maar ik legde hem uit dat ik twee linker handen heb. Hij legde uit dat de lekkage hoogstwaarschijnlijk niet was door een scherp voorwerp op de weg maar door de fiets zelf: de “rimtape” was verschoven en mijn wiel zelf (spaakuiteinden) heeft dus mijn fiets een lekke band gebaard. Hij suggereerde klevende rimtape en ik heb hem geloofd. Ik liet het zelfs onmiddellijk ook aan mijn voorband aanbrengen. Terwijl ik er toch was kocht ik ook een bel en een reserve binnenband. Eén uur later en enkele ponden lichter, kon ik terug fietsen. Jammer genoeg legde het weer wat verkeer aan: het bleek te willen regenen.

Even later bleek de zwakte van mijn voorbereiding: mijn GPS wees me naar de A1 (een autoweg). Gelukkig gebruik ik dit keer een GPS van een bekend merk en niet van die winkel die soms goede acties doet... een mooiere en vooral veiligere route werd mij voorgesteld. De weg ging verder weg maar jammer genoeg ook hoger weg van de zee (en ik wees eerder al op mijn klimcapaciteiten). Ik moet opnieuw zeggen “Mooi maar wel lastig!”

Aangezien iedereen mij St. Abbs aanraadt (thuis en hier), wilde ik het toch eens gaan zien, al lag het wel buiten mijn parcours. Het was daarom dat ik besloot om niet verder te gaan naar Dunbar (vanaf St. Abbs nog zo'n 30km) maar hier een camping te zoeken. Alleen reizen laat me immers die keuze onafhankelijk maken.

Het was vijf voor vijf als ik aan de receptie kwam, na mij sloot die deur. Ik had dus geluk.

Na een deugddoende douche besloot ik te voet, langs de kust terug te gaan naar St. Abbs (Coldingham camping – Coldingham bay – St. Abbs – Coldingham camping). Op de terugweg begon het weer te regenen (slechts de tweede keer vandaag). Maar deze keer was er een regenboog, dus dat geeft de regen wat verzachting.