Dag 6: Coldingham – Edinburgh

Aangekomen op een nieuwe rustplaats: Edinburgh. De moeite die ik gisteren ervaarde in het fietsen, zette zich om in gemak vandaag. Het was niet zo ver maar het ging ook vlot. Nog goed overigens dat ik gisteren vroeger stopte, anders was ik hier veel te vroeg.

Ik begin bij het begin. Deze morgen in alle gemak opgestaan, ontbeten en opgeruimd. Het weer was zoals de vorige dagen: bewolkt maar droog.

Het eerste stuk was gelijk aan gisteren omdat ik toen een zijsprongetje had gemaakt naar St. Abbs. Eén van de redenen waarom ik het gisteren niet meer zag zitten was me al gauw weer duidelijk: ik was geëindigd met een gigantische daling...

Het traject vandaag liep stukken in het binnenland en stukken vlak bij de zee. De zichten zijn gewoon prachtig. Soms stop ik voor een fotootje maar eigenlijk is een 'go-pro' nodig op mijn helm. Eén die gewoon filmt wat ik zie. Dan kan ik er nadien de mooiste kiekjes uit halen (en dan wordt het nog een encyclopedie).

Tegen 11u kwam ik in de stad waar ik gisteren wilde eindigen (na ongeveer twee uur fietsen). Dunbar is een mooi kuststadje. Ik heb er een rust genomen in een lokale pub voor een kofie. Het leek wel een gezellig cafeetje maar ik denk dat ik er een bijeenkomst van de plaatselijke KAV verstoorde want de gemiddelde leeftijd leek ruim boven de 70. Bijna allemaal dames. Ik hoorde op een bepaald moment zeggen tegen een dame die binnenkwam: “there you are, we have mist you for a long time...”; Vermoedelijk een ziekenhuisopname achter de rug? Het valt me wel op dat ik hier het Engels moeilijker en moeilijker begin te verstaan.

Omdat ik vreesde dat ik te vroeg in Edinburgh zou aankomen en omdat ik ook vreesde dat ik de hele tijd rond die A1 zou slingeren, besloot ik een omweg te maken. In plaats van rechtstreeks t rijden zou ik eerst een paar kuststadjes aandoen. De eerste stop zou North Berwich worden. Ik wil het woord 'prachtig' niet meer gebruiken in deze streek maar doe het toch nog eens. Eén minpuntje op dit trajectje: er zat een enorm stijle en lange klim in. Ik heb ondertussen de gewoonte om te totale klim visueel in verschillende stukken op te delen. Dan maakt de klim bestaande uit haalbare brokjes... Op deze klim komt echter een stukjes Schotse humor aan te pas. In mijn opdeling van de klim had ik een streep op de weg voor ogen. Wanneer ik de streep naderde bleek het geen streep maar een woord. Buiten adem stopte ik even om het te lezen: “breathe!” stond er geschreven! Een beetje verder stond overigens “nearly there”. Uiteindelijk heb ik de top relatief goed bereikt.

Ik heb geluncht in North Berwich aan de zee. De rust is onbeschrijfelijk (zelfs met de vele wandelaars die er passeren). In North Berwich merkte ik ook een interessant natuurgegeven: een enorme heuvel uit het niets (van ver zichtbaar) en een grote rotsblok (als het ware) in de zee. Later vandaag zou ik leren dat de heuvel een oude vulkaan is, die blok is zeer vermoedelijk van de zelfde afkomst/ periode.

Mijn volgende kuststadje op de nieuwe route bleek mij niet zo speciaal (relatief uiteraard). Het bleek mij vooral goed om de route uit te breiden en de zee te volgen. Ik zit hier wel in een streek die mijn schoonbroer wel zou bekoren: de ene golf-court na de andere. Hier zou zelfs de Schottish open plaatsvinden (Gullane). De route van daar naar Edinburgh was wel weer heel tof. Van daaruit tot de voorstadjes van Edinburgh liep door bossen, velden en vlak naast de zee. Eén meter van de zee is niet overdreven. Had ik uitgewegen/ -gegleden, lag ik er in. Op een bepaald moment legde het aan tot regenen (dikke druppels voor zo'n 5 minuten en dat voor de tweede keer vandaag). Ik nam me echter voor me in te beelden dat het opspattend water van de golven tegen de kade was. Dat idee verzachtte de regen. Het leuke was dat die regen ook ophield net wanneer ik weg reed van de zee...

vanaf zo'n 10km buiten Edinburgh centrum (je rijdt dan al in de bebouwde kom dus voorstad), kom je met de route 76 (volg ik al grotendeels vanuit Berwich-Upon-Tweed), op een fietspad tot in het hartje van Edinburgh. Het volgt een oude spoorwegbedding. Zo leerde ik van een man die besloten had mij te 'chummen' (chummen, mijn vertaling voor “to chum”, afkomstig van het schotse slang “chum” wat zoveel betekent als “vriend”). Hij was ook met de fiets en was beginnen te spreken (veel bagage lijkt dat uit te lokken). Hij vond me blijkbaar sympathiek en zie dus “I'll chum ya to the centre.” (zoveel als ik begeleid je naar het centrum). Hij zegt een onderwijzer te zijn. Hij is afkomstig uit London maar is in Edinburgh gebleven nadat hij er zijn vrouw vond. (Misschien moet ik ook eens goed rondkijken...) Hij is hier nu al zo'n 25 jaar. We hadden echt een gezellige babbel, over opinies zoals hoofdoeken edm (ja zelfs hier). Hij vertelde me ook zaken over dingen die we zagen. Zo vertelde hij over de weg waarop we reden. Van hem leerde ik dat het op één van de oudste spoorwegtrajecten lag (ongeveer van 1820 als ik me goed herinner). Het had ook een tunnel (vals plat) onder een enorme, uit het niets komende heuvel (net als in North Berwich). Hij legde mij uit dat het een oude vulkaan is. Hij is zelfs over de hele wereld bekend (onder z'n publiek) omdat het de beginsteen van de moderne geologie zou zijn. Volgens hem zijn de heuvel en rots die ik zag in North Berwich uit dezelfde periode. Ik kon hem ook mijn dilema vragen waar ik de laatste dagen mee zat. Het links rijden lukt nu al meestal meteen en raakt gewoon maar ik vroeg mij ook af of hier dan ook voorrang van links geldt? Hij wist mij te zeggen dat dat in GB niet bestaat (voorrang geven vanuit een regel). Voorrang of wachten staat altijd op de weg, indien niet dan wordt voorrang bepaald uit de grootte van de weg. Het bracht hem trouwens duiding op een probleem die hij had gehad in frankrijk (hij wist niet dat 'voorrang geven' bestond).

De chum maakte mijn laatste 10km zeer draaglijk en even vlug als hij had aangesloten, was hij in het centrum met een “good luck” weer weg.

Ik bleek vlak bij mijn hostel. Het is er een vlak in het centrum. Deze grote hostel heeft voor mij een nadeel. Ik maak er niet van om mijn kamer met vijf anderen te delen maar ik kan er mijn electronica niet/ amper opladen (GSM, powerbars voor GSM, extern toetsenbordje, oplaadbare batterijen) want de kamer blijkt maar twee stopcontacten te hebben (die met die jonge gasten in de kamer constant gebruikt worden). Overigens een tip voor wie ook eens naar GB wil gaan rondtrekken: de stekkers zijn anders! Ik heb zo'n adaptor thuis maar vergat die mee te brengen (nu heb ik er twee).

Ik ben nog even de stad ingetrokken vanavond maar was vooral moe. Gezien ik hier enkele dagen blijf besloot ik me terug te trekken om mijn blog voor vandaag te schrijven.