Dag 6: Harburg - Schleswig

Het bleek vanmorgen echt een trek-je-plan-hotel. Er bleek geen ontbijt (ik had er ook niet voor betaald) en ik kon ook nergens uitchecken. Ik heb dus de sleutel in mijn kamer achtergelaten en heb de deur gewoon achter me dichtgetrokken. Ik ben gewoon vertrokken en beloofde mezelf ontbijt eenmaal ik door en uit Hamburg was.

Uit Hambug rijden, leek niet echt van de poes. De weg vinden is niet echt het probleem (ik heb een GPS), maar àl die verkeerslichten... Ik moest dus telkens met die zwaar beladen fiets stoppen-vertrekken-stoppen-vertrekken-... Ik moest ook een keer hulp inroepen van iemand om me te helpen om mijn fiets naar boven te duwen op een trap (met goot, bedoeld voor fietsen). Het lukte me simpelweg niet! En dan ook nog het 'schitterend' gedacht om fietsen op het voetpad te laten rijden, soms. Dus ook op-neer-op-neer-... (inclusief boomwortels). En dat allemaal met een vleugje beginnende kwaaltjes van het fietsen (rug, knie, elleboog, ...). Niet mis te verstaan, Hamburg centrum is wel mooi voor wat ik ervan zag.

Hamburg binnenrijden duurde lang, er uit geraken ook (rekening houdend met voorgaande). Uiteindelijk dan toch ontbeten (wat mezelf kracht gaf) en mijn fiets getrakteerd op kettingvet, want door het weer van de laatste dagen schreeuwden de ketting en de tandwielen hees om smeermiddel.

De frequentie van stoplichten daalde maar zeer traag. Het viel me op dat dat me de avond ervoor minder lastig bleek, het was immers zeker niet minder. Misschien iets van een paard en stal gevoel.

Het was een moeilijke en eentonige morgen. Het was heel de tijd dezelfde grote baan. Er van af gaan kon ik niet want de GPS bleek plots enkel maar de uitgestippelde weg te kennen. Alle andere straten in dit deel van Duitsland waren weg (waarschijnlijk onvoldoende gedownloaded).

Ik was blij dat het middaguur was en ik kon eten. Een spaghetti zou deugd doen. Die spaghetti heeft ook perfect z'n werk gedaan. Ik kwam volledig herboren uit het restaurant. En als bij wonder kwam ik plots op veel kleinere wegen met veel meer natuur en rust.

Ik heb nog niet geklaagd over het weer. Dat mag ook niet vandaag. Vandaag kon ik zonder KW en mét korte mouwtjes rijden. Zalig!
Ik gaf al aan dat de GPS maar één rode lijn (de uitgestippelde weg) toont. Dat kan knap lastig zijn, heb ik ondervonden. Als je een afslag - soms héél klein - mist, komt de plaatsmarkering van het toestel plots in het niets en mag je beginnen zoeken waar je bent of waar je heen moet, als je het niet vlug genoeg zag (en ik keer niet graag terug). Het is ook gevaarlijk, ik stond plots op een weg die lijkt op een autoweg. Omgekeerd is ook niet leuk. Plots bleek dat mijn uitgestippelde route me op een verharde weg bracht. Ik hoor je denken "verhard, dat is toch niet erg". Dat is het wel als het in plaats van verhard, meer 'verstrand' is. Op sommige plaatsen was het alsof ik op het strand fietste. Dat stuk was zeker zo'n 10km lang (als het niet meer was). En een alternatieve route errond was in het niets op de GPS.

Al bij al, een moeilijk gestarte dag was wel weer heel geslaagd. Er beginnen me ook een aantal zaken (neveneffecten) op te vallen na zes dagen alleen op weg.
Als je begint te praten is het soms heel even zoeken naar je stem.
Je kan niet geloven hoelang je met een liedje in je hoofd kan zitten. Soms ga ik expres luidop een ander liedje zingen of fluiten om het ander kwijt te zijn (met wisselend succes).
Ik dacht tijdens deze fietstocht eens vanalles op een rijtje te kunnen zetten voor mezelf. Een mid-life crisis is het zeker nog niet, maar ik wilde toch eens denken (om niet te zeggen bezinnen). Welnu, dat lukt me niet omdat ik teveel met fietsen bezig ben.
Ik betrap mezelf op het stellen van - belachelijke - doelen:

1. Ik weet dat velen denken dat ik een zot-lange tocht in veel te weinig tijd ben begonnen en dat geeft mijn kracht om me te bewijzen (ik ben nog niet veranderd), maar het neemt serieuze proporties aan: Ik heb een dagdoel (aantal km dat ik moet bereiken) en een streefdoel (een extraatje waardoor ik ofwel vroeger aankom in Uppsala of me een rustdag kan veroorloven). Stoppen voor het dagdoel is not-done, voor het streefdoel is pijnlijk. Trouwens die doelen starten dagelijks opnieuw en zijn dus niet cumulatief.
2. In het begin hield ik de km-teller nauwgezet (lees teveel) in het oog (om mijn doel zeker te halen). Ik merkte dat ik daardoor minder rondkeek en genoot van het landschap. Zeker nu ik niet meer op knooppunten of routes rijd, maar op de GPS. Daarom gaf ik mezelf volgende regel: één keer per uur check ik het aantal gedane kilometers. Dat doe ik op een vast moment, niet vroeger. Het lijkt te werken en sterker nog, de kilometers gaan sneller voorbij.
3. Ik beloon mezelf. Ik eet een appel of drink aan mijn drinkfles als ik een bepaald punt bereikt heb.

Ik zit nog niet in de helft, wie weet welke regels ik aan het einde van de rit allemaal heb!

Vanavond ben ik in de jeugdherberg van Schleswig neergestreken. Er was eigenlijk geen plaats meer maar de receptioniste had blijkbaar compassie (ik had nochtans mijn puppy-/ kittenogen niet moeten gebruiken). Ze gaf me een kamer voor het personeel. "Het heeft wel geen TV." Alsof ik dit erg vind!
Morgen fiets ik in Denemarken. Hier kijk ik echt naar uit. In mijn gedachten is het er prachtig. Ik kan er ook legaal wild kamperen (ga ik ook doen want ik vrees voor de prijzen daar). Hopelijk blijft het weer wat standvastig (zoals vandaag). Overigens, voor Zweden zijn mijn verwachtingen ook hoog gespannen.