Dag 5 - Verkenning van de westkant van het eiland

Vandaag verhuisde ik van Tera Korá naar appartement Panekoek in Soto. Ik had geregeld dat de eigenares (het is dezelfde eigenaar) me ‘s morgens zou ophalen en brengen. Onderweg probeerde ze me te doceren en aan te trekken tot de getuigen van Jehova. Ik laat ze nooit binnen maar nu zat ik er verplicht naast en ze stopte niet met vertellen over het einde van de wereld en dat en mensen met liefde het zouden overleven en dat je leert liefde te hebben bij de getuigen van Jehova… verder is het wel een vriendelijke madam!

Het tweede appartement is een stuk meer basis dan hetgeen waar ik vandaan kwam. Het is eigenlijk een super klein bijhuisje. Het heeft eigenlijk wel voldoende: een woonkamer-keukentje, badkamer en slaapkamer. Het enige comfort is een airco. Die airco heb ik eigenlijk amper opgezet (en dan alleen ’s nachts). Overdag, als ik thuis was zette ik alle ramen en deuren open en zorgde de wind voor verkoeling. Ik heb trouwens gelezen dat de huizen op het platteland hier zo gebouwd zijn, ‘op de wind’ zodat de wind in het huis voor verkoeling kan zorgen…

Na de zware wandeling van gisteren had ik besloten om wat te lezen vandaag. De eigenares had ook gezegd dat ze me misschien nog zou oppikken in de late middag om met haar kinderen naar Westpunt (het einde van het eiland) te rijden.

Na een middag te lezen in alle rust, was ik haar niet meer verwachtende maar opeens stond de eigenares er weer. In de wagen haar dochter (11) en een vriendinnetje (6). De dochter spreekt een beetje Engels maar moet van haar moeder beter haar best doen voor Nederlands op school. Het kleinste meisje blijkt uit Nederland afkomstig te zijn (met een Belgische papa). Onderweg pikken we nog een meisje op. Een meisje uit een arm gezin in Soto. Het meisje verblijft blijkbaar elk weekend bij haar. Dat meisje (8) spreekt enkel Papiamento. De uitstap die we maakten was prachtig. Ze toonde me Shete Boka park. Het is de noordelijke kustlijn. Een rotsachtige woestenij waar de golven van de zee hard tegenaan botsen met spectaculaire waterpartijen tot gevolg. Het is een reservaat (open tot 16u en te betalen, maar na 16u is er niemand meer en kan je gewoon binnen). Het reservaat beslaat zeven monden (Shete Boka) waar de zee in het land komt. Daarna reden we door naar Westpunt. We stopten niet echt in Westpunt maar reden door naar twee prachtige strandjes (grote en kleine Knip) waar we telkens even uitstapten. Waar de golven aan de andere kant (noordkant) van het eiland woest tegen het land bokten, lag het water er hier, aan de zuidkant, zeer rustig bij. De zonsondergang was er prachtig. Op Grote Knip waren ook een aantal lokale vissers aan het vissen. De vissen werden onmiddellijk gebakken op een soort steengril. Ze boden me een visje aan: overheerlijk! Op de terugweg trakteerde ik de kinderen nog op een Shake en daarna werd ik terug thuis afgezet. Het was een mooie verkenning en vooruitblik op wat ik de dagen nadien zou kunnen bezoeken.

Overal waar we kwamen werd de auto ongesloten achtergelaten (soms zelfs met de ramen open). Dit deed ze om te voorkomen dat haar auto of de inhoud zou gestolen worden. Een ingeslagen ruit kost immers ook heel veel! Je kan et zien als een soort van uitnodiging: kijk maar in de auto, er ligt niets in wat van nut kan zijn. Net dat zorgt er ook voor dat niet in de wagen wordt gekeken.

Nog één iets: het nieuwe appartement ligt bij Soto. Door de eigenaar van het appartement werd het als arm maar wel veilig beschreven. Later zou ik horen dat het in Soto wel veilig is maar dat het wel die bevolking is die het wel eens durft onveilig maken buiten Soto…